|
|
De eeuwenlange strijd
|
Jacob Maar satan heeft zijn pogingen om "de mens Abraham te laten vallen" nooit opgegeven. Des te vaster werd zijn besluit dat Abraham's zaad, zijn nakomelingschap, ten onder moest gaan. Wetende, dat Jacob de zoon der belofte was in het Goddelijk Plan van Verlossing, aarzelde hij niet om deze op een bijzondere manier aan te vallen. Allereerst probeerde hij Jacob's leven corrupt te maken, door zijn eigen persoonlijke zonde en besluiteloosheid. Het resultaat van dit alles was, dat satan Ezau's hart verhardde en met haat vervulde jegens Jacob; en wel in zulk een mate, dat Ezau besloot om Jacob te doden. Daarmee zou God's plan voorgoed een einde nemen, want Jacob was de zoon der belofte..... Waarschijnlijk is er in de gehele Bijbel geen leven te vinden als dat van Jacob, dat wel de meest waarachtige demonstratie mag worden genoemd van het geestelijk conflict tussen God en satan in een menselijk wezen! Herhaaldelijk leek het dat satans manoeuvres triomfeerden, en dat God's plannen een beslist einde namen en tot nog groter verwarring leidden. PniëlMaar, uiteindelijk kwam Pniël, de plaats waar Jacob van aangezicht tot aangezicht kwam te staan met God in een geweldige worsteling (onderdeel van hetzelfde conflict) en waarin God volkomen overwon IN en DOOR hem. Het was in Pniël, dat Jacob aan het einde kwam van zijn "zelf-loven", zijn "eigen-ik-loven". Hij beleed zijn zonde en nederlaag en hij wilde God niet laten gaan, alvorens de zo zeer begeerde zegen te hebben ontvangen, waarnaar hij had gezocht. Tenslotte gaf hij zich
volkomen gewonnen en kwam tot volledige
overgave! En, toen
de morgen aanbrak, trok Jacob weg van
Pniël, een gebreken maar genezen man,- niet
langer meer Jacob, de leugenaar, de bedrieger,
maar Israël: "een heilige, een
die zich met
God vorstelijk had gedragen."
(Gen.32:26,27) |